“Laat iemand dat dier in bedwang houden,” snauwde de aanklager. De deurwaarder stapte naar voren, maar de hond trok zich niet terug. In plaats daarvan snuffelde Scout opnieuw aan de lucht, zijn neus in de richting van een metalen label verzegeld in plastic tussen het bewijsmateriaal. Zijn staart bleef perfect stil.
“Scout,” mompelde het meisje. Het was nauwelijks een zucht. Merritt ving hem toch op. Hij voelde iets in hem bewegen: de zwakke, onbekende ruk tussen twijfel en instinct. Dit was geen chaos. Het was opzet. Iets betekenisvols verborg zich onder het oppervlak.