“Een stem,” herhaalde Merritt zachtjes, het opschrijvend in zijn aantekeningen. “Niet één.” De woorden weerklonken vaag tegen de muren, meer observatie dan oordeel, maar genoeg om iedereen eraan te herinneren dat het verhaal zojuist van vorm was veranderd.
“Zou je het kunnen herkennen?” Vroeg Cooper zachtjes, haar toon laag genoeg om het moment intiem te houden ondanks de muren van de rechtszaal. Lila aarzelde, hief toen beide handen op en deed alsof ze aan een cirkelvormige draaischijf draaide, haar kleine vingers bewogen met langzame, zekere precisie.