Cooper draaide zich naar de bank. “Het was iemand van de kluis,” zei ze, terwijl ze het gebaar vertaalde. De verklaring kwam met een rustig gewicht aan. Merritt voelde de stemming weer omslaan – kleine waarheden, zorgvuldig bij elkaar geraapt, die vorm kregen.
Lowell stond op, zijn stem scherp. “Edelachtbare, de herinneringen van dit kind zijn op zijn best fragmentarisch. We kunnen geen zaak maken van gebaren en gissingen.” In zijn woorden klonk ongeduld door, maar ook defensiviteit.