Onder de bank liet Scout een zwak, laag, geconcentreerd gejank horen. Merritt maakte een kleine notitie in de kantlijn van zijn blocnote: Hond, waar reageert het op? De hand van het meisje klemde zich om de riem. Er volgde een stilte, scherp en veelzeggend. De zitting werd verdaagd voor de volgende dag.
De volgende ochtend brak het zonlicht in lange, koude stroken door de ramen van het gerechtsgebouw. De lucht voelde schoner, verwachtingsvoller. Mevrouw Cooper stond op. “Edelachtbare, de verdediging verzoekt om de getuige terug te roepen voor nog een paar vragen.” Merritt knikte eenmaal. “Ga verder.”