Lila stapte weer naar voren, Scout liep trouw naast haar. Het kind zag er nu stabieler uit, haar zwijgen bewust opgeschort tot het juiste moment. Merritt voelde de kamer verstrakken, het onuitgesproken begrip dat er iets definitiefs in het verschiet lag.
“Lila,” begon Cooper zachtjes, “jij hebt Jacob die avond gezien, klopt dat?” Het meisje knikte. “En hij vertrok voor de brand?” Weer een knikje – eenvoudig, onverzettelijk. Merritt merkte de kalmte in haar ogen op; kinderen, dacht hij, herinneren zich vaak waarheden die volwassenen weglaten.