“Hoorde je daarna een stem?” Vroeg Cooper. Lila tikte een keer tegen de halsband van Scout. De retriever blafte zachtjes – één geluid, duidelijk als interpunctie. De herinnering hing tussen hen in, geloofwaardiger dan spraak.
“Heb je gezien wat ze achterlieten?” Cooper’s toon was bijna fluisterend. Lila aarzelde, boog zich toen om de vacht van de hond aan te raken. Scout stond met zijn neus in de richting van de doos met bewijsmateriaal, spieren gespannen van herkenning.