Evan Rourke leidde zijn dove moeder door het smalle gangpad van het café, al half geconcentreerd op de berichten die zich op zijn telefoon opstapelden. Margot tikte op zijn pols en ondertekende een vraag die hij niet kon verstaan. Voordat hij haar kon vragen de vraag te herhalen, antwoordde iemand anders.
De serveerster – klein, stil, ogenschijnlijk vergeten – beantwoordde Margot’s teken zonder aarzeling. Haar bewegingen waren moeiteloos, instinctief, eerder gevormd door spiergeheugen dan door studie. Margot lichtte meteen op. Evan bevroor in het midden van zijn pas, niet zeker wat hem meer verbaasde: zijn moeders verrukte reactie of de vloeiende bewegingen van de serveerster, die als een reflex uit haar vloeiden.
Lena Gray, stond er op haar naamplaatje. Ze knipperde met haar ogen, een beetje beschaamd door haar eigen instinctieve antwoord, alsof ze voor haar beurt had gesproken. Evan glimlachte beleefd, maar zijn gedachten gingen al tekeer. De meeste horende mensen deden er jaren over om zo gemakkelijk te kunnen tekenen. Lena’s antwoord was direct, bijna intiem.