Haar stem trilde van emotie en uitputting, als iemand die de zin te vaak had herhaald om te kunnen blijven drijven. Evan herkende de cadans. Hij had het eerder gehoord. Maar hij kon het niet loslaten en hij wilde haar ook niet tot een bekentenis dwingen.
Hij knikte langzaam en liet de spanning wegzakken. “Oké,” zei hij. “Ik zal stoppen.” Ze ontspande zich, nauwelijks, maar haar ogen bleven wijd, op haar hoede. Hij besefte dat ze niet bang was dat hij iets beschamends zou ontdekken. Al zijn eerste vermoedens dat Lena op de vlucht was voor de wet veranderden in stof. Ze wilde duidelijk niet meegesleurd worden in een leven waar ze voor gevlucht was.