Hij probeerde het te rationaliseren – misschien was ze gewoon hardwerkend, op zichzelf en gedisciplineerd. Maar geen van die dingen verklaarde waarom ze niets anders bij zich had dan een geldbuidel en sleutels. Geen telefoon, geen tas, geen naam op de personeelskluisjes. Ze leefde als iemand die verwachtte snel, voorgoed en spoorloos te vertrekken.
Het keerpunt kwam toen een toerist vroeg of hij Margot en Lena samen mocht fotograferen tijdens een levendige uitwisseling van handtekeningen. Lena reageerde onmiddellijk en stapte zo snel opzij dat haar dienblad rammelde. “Sorry,” mompelde ze, met een bleek gezicht. “Ik hou er niet van om gefotografeerd te worden.” Evan kon het niet helpen, maar merkte haar plotselinge en instinctieve alarm op.