Evan ving haar gezichtsuitdrukking op: een strakke kaak, ogen die naar elkaar keken en spieren die samenkrompen alsof ze verwachtte dat er iets vreselijks zou volgen. Was Lena betrokken bij iets misdadigs? Was ze voortvluchtig? Verstopte ze zich om de een of andere reden voor de wet? Maar Lena zag er te zachtaardig uit voor zo’n wereld. Hij realiseerde zich hoe weinig je wist van de mensen die je dagelijks ontmoette.
Toen Margot haar wilde troosten, hield Lena zich met zichtbare moeite staande. “Gewoon cameraschuw,” zei ze, licht glimlachend, hoewel ze Evan niet in de ogen keek. Hij geloofde het niet. Haar handen trilden en ze bleef na afloop de ramen van het café in de gaten houden, de straat aftastend alsof ze een spook verwachtte.