Die avond tekende Margot indringend naar Evan, haar handen met een ongewone scherpte in de lucht. Het kostte hem een moment om haar bedoeling te interpreteren: “Dat meisje is slim voor een serveerster.” Hij was niet verbaasd. Zijn moeder voelde dingen aan met een griezelige nauwkeurigheid. Ook zij leek aan Lena te denken.
Margot tekende opnieuw, langzamer dit keer: “Toen ik het over een bepaalde lekkernij in Parijs had, was het alsof ze het wist, of het zelf had meegemaakt.” Evan wist precies wat ze bedoelde. Lena hoorde niet thuis in een café, hoe ze dat ook probeerde te verbergen. Het leek alsof ze ineen wilde krimpen om niet opgemerkt te worden. Hij kon maar niet bedenken waarom.