Evan zei tegen zichzelf dat hij gewoon dezelfde kant op zou lopen, zou controleren of alles goed met haar was en dan weer op weg zou gaan. Maar toen Lena door de zijdeur van het café vertrok in plaats van door de hoofdingang, volgde hij haar. Ze merkte het niet. Ze liep snel, met haar schouders strak opgetrokken, de zijstraatjes in alsof ze plekken vermeed waar ze herkend zou kunnen worden.
Ze nam steegjes met vuilcontainers en brandtrappen, paden die niemand gebruikte tenzij ze redenen hadden om ongezien te blijven. Dit was niet de route van iemand die op weg was naar huis. Dit was iemand die camera’s, mensenmassa’s en routine vermeed. Iemand die begreep hoe zichtbaarheid kwetsbaarheid kon worden.