Evan sloot zijn laptop langzaam, de laatste bewijsstukken vormden een onweerlegbare waarheid: Damien had Elena niet alleen professioneel verraden. Hij had haar leven met opzet verwoest. De diefstal, de vervalste handtekeningen, de gefluisterde geruchten, het verhaal in de media… het was een berekende vernieling, geen bedrijfsmisverstand. En Elena had het alleen gedragen.
Hij vond haar na sluitingstijd, terwijl hij de vloer van het café aan het vegen was. Ze verstijfde toen ze zijn ogen op haar gericht zag. Evan verspilde geen tijd. “Elena Hartmann,” zei hij zachtjes. Ze verstijfde, met haar bezem halverwege de stoffer en blik. “En ik weet wat hij heeft gedaan. Elk document. Elke vervalsing. Elke leugen.” Haar gezicht vertrok van kleur.