Hij vroeg opnieuw hoe lang ze al tekende. Ze glimlachte beleefd en zei: “Al een hele tijd.” In haar ogen lag een stille verontschuldiging, alsof ze wist dat hij meer verdiende maar het niet kon bieden. Lena leek niet verlegen, maar terughoudend. Hoewel zijn instinct hem zei dat hij niet moest nieuwsgierig zijn, was hij toch nieuwsgierig naar haar.
Margot merkte de spanning niet op. Ze bestudeerde Lena met open liefde, haar vingers stelden vragen die Evan niet kon volgen. Lena antwoordde zachtjes, warm, alsof ze tegen iemand sprak die ze echt aardig vond. Evan was vaag jaloers op de moeiteloze band tussen hen die hij, als haar zoon, soms met moeite tot stand kon brengen.