Toen viel het hem op dat ze nooit op haar telefoon keek. Er waren geen snelle blikken, zoemende meldingen of koptelefoons die uit een zak gluurden. De meeste jongere medewerkers zaten de helft van hun dienst aan een scherm gekluisterd. Lena doorliep haar dagen alsof ze buiten alles wat modern was bestond, wat Evan nog nieuwsgieriger maakte.
Hij kwam een keer vroeg en trof haar daar al aan, tafels poetsend voordat het licht helemaal aan was. Een andere keer kwam hij te laat terug voor een vergeten sjaal en betrapte hij haar bij het afsluiten. Vroeg binnen, laatst buiten. De meeste serveersters behandelden cafés niet als heiligdommen. Maar Lena’s harde werken en uitputting leken vrijwillig.