De menigte mompelde ongemakkelijk, gefluister kabbelde als statische elektriciteit. De officier naast Daniel ademde scherp uit. “Dat hoort daar niet,” mompelde hij. Daniels kaak klemde zich op elkaar. Hij wist dat hij gelijk had, dit was geen natuurlijke put. Dit was iets uitgehouwen, iets verborgen. En nu was het voor iedereen te zien.
Een lang moment na de instorting vulden alleen het gesis van de grond en de kreten van de jongens de lucht. Claire hield hen stevig vast op de veranda en fluisterde dat alles goed zou komen. Daniel stond aan de rand van de krater, zijn hart bonkte. Alles wat hij kon zien was chaos – versplinterde aarde, gebroken hekken en stapels puin die het gat verstikten.