Er brak ruzie uit tussen de ambtenaren. “Smokkelaars?” vroeg er een. “Illegale tunnels?” raadde een ander. Daniel schudde zijn hoofd. “De grond is te los. Dit is niet iets dat tientallen jaren onaangeroerd is gebleven. Wie dit ook gegraven heeft, ze zijn er nog steeds mee bezig.” Zijn woorden brachten de groep tot zwijgen en lieten een stilte achter die zwaarder aanvoelde dan de grond zelf.
De officier naast hem mompelde: “Dit slaat nergens op.” Hij staarde weer naar de kaart en volgde het pad van de tunnel. Het kruiste geen gedocumenteerde lijnen, kwam niet overeen met oude nutsvoorzieningen. Het leidde… ergens anders naartoe. En het feit dat niemand kon zeggen waarheen, dat was het meest beangstigende deel van alles.