Buren bogen zich voorover om een blik te kunnen werpen, stemmen verhieven zich in ongeloof. De familie kwam dichter bij Daniel staan, opluchting stond op Claire’s gezicht te lezen. Maar Daniel kon de gedachte niet van zich afschudden: als één gevangene het al zo ver geschopt had, hoeveel anderen waren er dan nog aan het graven? En hoe dicht waren ze bij de vrijheid gekomen?
De scène buiten hun huis was van de ene op de andere dag veranderd. Nieuwsbusjes stonden langs de straat, verslaggevers schreeuwden vragen door microfoons terwijl schijnwerpers de binnenplaats in een podium veranderden. Daniel bedekte zijn ogen en wenste dat de grond hem in zijn geheel zou opslokken. Claire stond met de jongens op de veranda en hield ze dicht bij zich, met bleke gezichten.