De politie begeleidde de geboeide gevangene in een auto, camera’s flitsten bij elke stap. “Maakt dit deel uit van een ontsnappingsplan?” riep een verslaggever. “Hoeveel anderen zijn er?” vroeg een ander. De agenten negeerden hen, maar hun strakke kaken en strakke bewegingen spraken luider dan welke officiële verklaring dan ook.
Daniel probeerde langs de menigte te lopen, maar microfoons schoven als speren naar hem toe. “Meneer, hoe voelt het om te weten dat er gevangenen onder uw huis aan het graven waren?” Hij gaf geen antwoord. Dat kon hij niet. Elke vraag maakte de knoop in zijn borst alleen maar strakker. Hij was geen verhaal, hij was een echtgenoot, een vader.