Even leek de tijd te rekken. Het gebrul vervaagde en alleen het gesis van de verschuivende grond en het gesnik van de jongens bleven over. Claire hield hen steviger vast en fluisterde geruststellingen die ze niet geloofde. Daniel dwong zichzelf om van de rand weg te stappen. De put leek bodemloos, een wond die nog steeds groter werd onder hun levens.
De familie zat bij elkaar op de veranda, te geschokt om te praten. Aan de overkant van de straat riepen buren vragen, gebeden, paniekerige gissingen. Uiteindelijk belde iemand de hulpdiensten. Daniel staarde naar zijn zoons, met stof op hun wangen, en besefte met afgrijzen dat hij niet wist hoe hij dit moest uitleggen. Niet als vader. Zelfs niet als wetenschapper.