De gezichten van de krakers vertrokken van verbijstering en woede: “Dit is niet eerlijk! We hebben hier gewoond!” schreeuwden ze, wanhoop in hun stem sluipend. De agenten bleven onbewogen en herhaalden stellig: “Jullie moeten het terrein nu verlaten, anders worden jullie gearresteerd wegens huisvredebreuk.”
Vernon stond erbij en zijn hart bonsde van triomf en opluchting. De aanblik van de krakers die gedwongen werden te vertrekken was een rechtvaardiging van zijn strijd. Hij keek toe hoe ze met tegenzin van het terrein werden begeleid, hun uitdrukkingen een mengeling van schok en hulpeloosheid.