Hij was stil, bedachtzaam, onhandig op een manier die hem een makkelijk doelwit maakte. En in een plaats als Westbrook bleven gemakkelijke doelwitten nooit lang onaangeroerd. Het begon bijna onzichtbaar. Mensen keken hem aan omdat hij te vaak zijn hand opstak. Iemand spotte met de manier waarop hij vier schoolboeken tegen zijn borst gedrukt droeg.
Een groep jongens lachte om zijn goedkope schoenen. Toen escaleerde het. Veel sneller dan hij kon stoppen. Een duw in de gang. Een pen brak doormidden op zijn bureau nog voor hij ging zitten. Iemand lachte hem uit over hoe hij stotterde als hij te snel sprak. Een ander filmde hem terwijl hij zijn lunchtrommel liet vallen en plaatste het online met een onderschrift dat zich in het zesde lesuur door de hele school verspreidde.