Maar die avond schoot er iets anders in hem wortel – iets koppigs. Een herinnering aan Jamie’s lach in de achtertuin. Een flits van een gouden vacht in een jongenstekening van lang geleden. En die stille zin: Kunnen we een hond nemen?
De volgende dag kwam Jamie beneden en vond zijn vader gehurkt bij de bank, worstelend met een kartonnen doos. De doos blafte. Jamie knipperde met zijn ogen. “Wat…?” De klep ging open en een kleine, gouden puppy tuimelde eruit als een verende verrassing.