Grote poten, flaporen, een natte neus – en ogen die eruitzagen alsof ze Jamie al kenden. Zijn vader stond langzaam op en wreef over zijn nek. “Hij is van jou. Als je hem nog wilt.” Jamie liet zich zo snel op de grond vallen dat hij bijna uitgleed.
De puppy sprong op zijn schoot, likte zijn kin en kwispelde woest. Jamie lachte – het soort lach dat je ogen doet prikken. “Je zei dat we ons er geen konden veroorloven.” “Dat kunnen we niet,” zei zijn vader met een grijns. “Maar ik kon het me ook niet veroorloven om je niet zo te zien lachen.”