Jamie begroef zijn gezicht in de vacht van de puppy. “Hoe heet hij?” “Ik dacht wel dat jij die zou kiezen.” Jamie dacht even na. “Nibbles,” zei hij. “Omdat hij al heeft geprobeerd mijn schoenveter op te eten.” Vanaf die dag begon alles te veranderen. Nibbles liep als een trouwe schaduw achter Jamie aan, krulde zich ’s nachts tegen hem aan en vulde hun kleine huis weer met lawaai – het goede soort.
Het soort met bonzende pootjes en natte neuskusjes en blaffende lachjes in de gang. Jamie had nog nooit zulke liefde gekend. Het soort liefde dat je door het hele huis volgde, aan je schoenveters knabbelde en voor de badkamerdeur wachtte. Nibbles, zijn kleine gouden puppy, had elke hoek van zijn stille wereld veranderd in een spel van vreugde.