Ze passeerden papegaaien, stokstaartjes en een slaperige zwarte beer. Toen, net toen Jamie honger begon te krijgen, bereikten ze de tijgertentoonstelling. Er had zich een menigte verzameld. Een vrouw in een kaki uniform sprak in een microfoon. “Dit is Meera,” zei ze. “Ze is al acht jaar bij ons.”
Meera was mooi, zelfs vanachter dik glas. Haar oranje jas glinsterde in de zon, haar ogen waren diepe poelen van stille kracht. Maar er was iets anders aan haar. Ze liep niet te ijsberen. Ze brulde niet. Ze lag daar gewoon. Alsof ze ergens op wachtte.