“Ze verloor haar welp een maand geleden,” ging de dierverzorgster verder, haar stem zachter wordend. “Het was haar eerste. Sindsdien eet ze niet goed meer. Wil niet spelen. Gaat niet met elkaar om.” Een golf van verdriet ging door de menigte. Jamie’s vader fluisterde: “Ze ziet er eenzaam uit.” Jamie knikte en drukte Nibbles dicht tegen zijn borst.
De menigte begon te verdwijnen, maar Jamie bleef hangen. Meera hief haar hoofd iets op. Hun ogen ontmoetten elkaar. Heel even maar. Toen keek ze naar Nibbles. Niet met honger. Niet met interesse. Alleen… stilte. Een vreemd soort bewustzijn. Jamie rilde. “Laten we gaan, jongen.” Nibbles blafte een keer en volgde toen.