Jamie liep achter de medewerkster aan, terwijl haar ogen elke centimeter van de stoep, het gras en de hekken afzochten. “Hij is zo klein,” fluisterde hij. “Hij kan niet ver zijn.” De medewerker knikte, maar keek niet overtuigd. “We controleren elke omheining. Soms wringen ze zich door dingen die we niet verwachten.”
Bezoekers liepen voorbij, lachend, ijsjes likkend, zich er niet van bewust dat Jamie’s hele wereld door de mazen van het net was geglipt. Ze liepen langs het reptielenhuis, toen langs de volière. Op een gegeven moment dacht Jamie dat hij geblaf hoorde. Hij sprintte naar het geluid, maar het was iemands ringtone. Valse hoop.