De tijger draaide zich snel om, met gespitste oren en een laag lichaam. Een seconde lang leek het erop dat ze de achtervolging zou inzetten. Een tweede sirene begon te loeien. Meera draaide zich om, haar kaken gefrustreerd op elkaar. Haar klauwen spanden zich tegen het vuil, haar borstkas bonsde bij elke ademhaling. Bezoekers begonnen zich terug te trekken, sommigen hurkten laag achter barrières.
“Ze gaat in de vluchtmodus,” schreeuwde een bewaker. “Zet die sirene uit, nu!” Maar hij bleef maar loeien. Nibbles zat nu verscholen achter een valse rotsformatie en gluurde om de rand. Deze keer blafte hij niet, hij wachtte. Hij keek toe. Zijn kleine lichaam trilde van onzekerheid. Hij wist niet wat hij verkeerd had gedaan.