De tijger was nog maar net stil. Nu leek ze wel een donderslag in pels. Jamie’s handen trilden. “Zet het uit! Alsjeblieft, zet het geluid uit!” Net toen de verzorger naar zijn radio greep, verschoof er iets. Meera’s ogen vonden Nibbles weer. Ze verstilde, een klein beetje. De spanning in haar ruggengraat nam af. Haar staart vertraagde. Er ging nog een lange seconde voorbij.
Toen – bijna met tegenzin – wendde ze zich af van de menigte en liep naar de rots. De sirenes stopten. De stilte kwam terug, dik en trillend. Meera bereikte de rots. Nibbles stapte voorzichtig naar voren en snoof de lucht op. Meera leunde voorover en snuffelde – net als eerder – aan de bovenkant van zijn hoofd.