Laat die middag ging dierenarts Ravi een nabijgelegen observatiekamer binnen. Hij plaatste een stethoscoop tegen het glas, gewoon om te luisteren. Meera spinde. Een lang, rollend geluid dat door de muren trilde. “Ze is gelukkig,” fluisterde hij. “Dit is niet alleen overleven. Dit is vreugde.”
Jamie kwam de volgende dag weer langs, en de dag daarna. Nibbles rende altijd naar het glas, drukte zijn pootjes ertegen en blafte twee keer. Meera volgde op de voet en keek naar Jamie met kalme, vaste ogen. Niet bedreigend. Niet territoriaal. Bijna alsof ze begreep dat deze jongen belangrijk was.