Toen hij op de dichtstbijzijnde krat klopte om te controleren of er beweging in zat, maakte het geen hol geluid, alleen een dichte, zware plof. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Meubels hadden luchtgaten, zelfs met bekleding. Dit voelde helemaal solide aan. Toen de regen hem harder trof, duwde hij de gedachte opzij en trok de riem nog een stukje strakker aan.
Terwijl hij werkte, stofte er iets wits op zijn handschoenen – een fijn, poederachtig residu dat aan de kist kleefde. Hij wreef zijn vingers over elkaar en snoof. Het was geen zaagsel of iets wat hij herkende. De geur was vaag en bijna metaalachtig. Hij veegde het af aan zijn spijkerbroek en mompelde onder zijn adem.