Hij zette de verwarming hoger en deed alsof het geluid niet was gehoord. “Het is gewoon de lading die zakt,” zei hij tegen zichzelf, terwijl hij met zijn vingers tegen het stuur tikte, niet bereid om de regen en de kou weer te riskeren. Hij wierp weer een blik in zijn achteruitkijkspiegel. Er was niets anders dan regenstrepen en duisternis. De weg voor hem slokte de koplampen helemaal op.
Toen, vaag, verscheen er een gloed achter hem. Het waren weer de koplampen van de SUV. Hij wist het natuurlijk niet zeker. Het was slechts een waas van licht door de regen, maar iets in de afstand en de standvastigheid voelde vertrouwd.