“Ja, oké. Helemaal niet eng. Maar ik ga je negeren,” mompelde hij, terwijl hij een grijns forceerde die niet lang standhield. Zijn hand bleef in de buurt van de hoorn, alsof dat op de een of andere manier zou helpen. Elke keer als de bliksem flitste, werden de spiegels wit, en de SUV was er nog steeds. Altijd daar.
Zonder de afleiding van radio of muziek kon Dan zijn gedachten niet buitensluiten. Wat als Alvarez hem niet alles had verteld? Misschien waren het wel gestolen antieke meubels? Zijn hartslag tikte sneller. Toen herinnerde hij zich het papierwerk en de plek waar hij de zending had opgehaald. Hij zei hardop. “Echt niet. Dat is bizar. Het bedrijf is legitiem.”