Toen Dan Miller drieënveertig was, had hij slechter weer en meer geluk meegemaakt. Hij reed voor Hawthorne Logistics, een bedrijf dat op tijd betaalde. De aard van zijn werk betekende ook dat collega’s hem zelden persoonlijke vragen stelden. Het was betrouwbaar werk, rustige nachten en het soort geld waarmee hij zijn achterstallige huur kon betalen. Dat was genoeg.
Hij had niet altijd achter het stuur gezeten. Vroeger repareerde hij motoren. Vroeger had hij een kleine garage totdat de rekeningen het wonnen. Toen kwam de scheiding en opeens voelde de weg makkelijker dan mensen. Nu gaf hij de voorkeur aan eenzaamheid, lange nachten en het ritme van de banden boven het geluid van stemmen.