Hij hurkte naast de verbrijzelde krat, de regen doorweekte zijn jas. De straal van zijn zaklamp sneed over het versplinterde hout en iets donkers binnenin – fluweel, geen pakpapier. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Meubels waren niet bekleed met fluweel. Hij veegde natte rommel weg, zijn hartslag werd met de seconde luider.
Eén hoek was breder gespleten dan de rest. Binnenin viel het licht op iets dat te levendig was voor vernis – scherven van blauw, groen en rood glinsterden onder de lichtstraal. Hij leunde dichterbij en knipperde door de regen. “Wat in godsnaam…” fluisterde hij, half bang om te geloven wat hij zag.