Hij herinnerde zich hoe Alvarez glimlachte toen hij hem de sleutels overhandigde. Hij was strak en afgeleid. Achteraf gezien riekte zijn glimlach eerder naar schuldgevoel dan naar vriendelijkheid. De herinnering kronkelde in zijn maag. “Je wist het, klootzak,” mompelde Dan, terwijl hij het stuur steviger vastgreep. “Je wist wat erin zat en je hebt me erin geluisd.”
Het klonk ziek, volkomen logisch. Alvarez lekt de route, neemt een deel en laat de chauffeur opdraaien voor de gevolgen. Een gestolen lading, een handige domme chauffeur en een gesloten zaak. Tegen de tijd dat de politie het had opgespoord, zou hij, Dan allang weg zijn of erger.