De pick-up was bij een privédomein aan de rand van de stad. Dan zag ijzeren hekken, stenen leeuwen en een oprijlaan die lang genoeg was om de hoofdweg uit het oog te verliezen. Schijnwerpers schenen door de mist toen Dan naar het laadperron reed. Hij verwachtte verhuizers, maar in plaats daarvan stonden er zwijgzame mannen in pak.
Ze stelden zich niet voor en praatten niet veel. Ze wezen hem alleen in de richting van het dok en begonnen te laden. De kratten zagen er uniform uit. Ze waren ongemarkeerd en goed afgesloten, maar ze dreunden allemaal alsof ze een ton wogen. Hij controleerde zijn papieren twee keer en mompelde: “Meubels, hè?” Niemand zei iets.