Ze keek toe hoe zijn ogen over het wrak dwaalden, het vergeelde behang dat uit zijn voegen barstte, de verzakte vloerplanken, de vochtige contouren die zich bij het plafond verspreidden. “Jezus,” mompelde hij. “Hij heeft het echt laten verrotten, hè?”
“Hij was stervende,” antwoordde Elise. “Ja, en jij was de gelukkige die erna mocht dweilen.” Elise vernauwde haar ogen. “Is dat wat je denkt dat dit was? Geluk?” Michael grijnsde, maar er zat geen humor in. “Volgens mij was jij de enige die nog in zijn ban was.”