Ze stonden in de woonkamer. “Je kwam niet voor hem toen hij nog leefde,” zei ze. “Niet één keer.” Dat veegde de glimlach op zijn gezicht weg, “Ik deed wat ik moest doen. Ik ben weggegaan.” Elise wees naar hem, “Je vluchtte.” Hij ontkende het niet.
Sloeg alleen zijn armen over elkaar en draaide zijn hoofd naar het plafond. “Heeft hij je ooit verteld waarom hij de zolder heeft afgesloten?” “Ik heb het hem één keer gevraagd,” ging Michael verder. “Toen ik nog een kind was. Hij sloeg me zo hard dat ik twee dagen niet uit mijn linkeroor kon horen.”