Het was overweldigend. Stof kleefde aan alles alsof het erop geschilderd was. Het enige kleine raampje aan de andere kant van de muur was gebarsten en besmeurd met vuil. Er lagen minstens tien vuilniszakken in de verre hoek, sommige opengescheurd en de inhoud kwam eruit als ingewanden: oude kranten, opgerolde tapijten, wat leek op een kapotte ventilator.
Een door motten aangevreten leunstoel leunde tegen een kast waarvan de deuren in de loop der tijd waren opengetrokken. Een verroest bedframe. Een gebarsten spiegel. Spinnenwebben gedrapeerd als gors. Michael fronste zijn neus. “Is dit het?” Elise zei niets.