Elises keel verstrakte. “Hij heeft nooit gezegd dat hier iets was. Hij zei alleen dat ik niet moest komen.” Michael spotte. “Natuurlijk deed hij dat. Zo werkte hij. Je iets voorschotelen en je dan straffen omdat je het wilde.”
Ze keerde zich plotseling scherp tegen hem. “Je kende hem niet.” Michael fronste: “Ik wist genoeg.” Ze stonden daar, omringd door de langzame dood van papier en hout. Elise haalde trillerig adem. De zolder rook naar schimmel en isolatie en misschien een spoor van oude cologne, als de laatste geest van een man die nooit volledig in de wereld heeft geleefd zoals anderen dat deden.