Maar dat was niet wie hij was. Dat begreep ze nu. Vergeven deed ze het niet, precies. Maar ze begreep het. En ergens, begraven onder alle wrok, wist ze dat hij het geprobeerd had. Op zijn manier. Op de enige manier die hij kende.
De rest van de middag besteedde ze aan het catalogiseren van de inhoud van de dozen. De landakte was echt, een klein perceel aan een meer in de staat New York, blijkbaar al meer dan tien jaar onaangeroerd. De bankrekeningen waren bescheiden maar stabiel. Genoeg om deze plek op te knappen, als ze dat wilde. Genoeg om te vertrekken als ze dat niet wilde.