Wat haar het meest verbaasde was het notitieboekje helemaal onderin een doos. Alleen haar naam op de kaft. Binnenin zaten pagina’s met schetsen. Tekeningen van het huis. Van de tuin. Van haar. Geen goede tekeningen, wankele lijnen, ongelijke arceringen, maar zorgvuldige. Doordacht. Er zat een briefje onder: “Leeftijd 12. Elise viel buiten weer in slaap. Ik heb haar niet wakker gemaakt. Ze ziet er vredig uit.”
Ze ging met haar vingers over de potloodlijnen. Haar keel deed pijn. Hij had haar gezien. Hij had haar alleen nooit verteld dat hij keek. Die nacht droomde ze niet. Toen ze wakker werd, voelde het huis stil, niet leeg, maar niet langer weerstand biedend. Ze stond in de gang buiten de zolder, de deur hing nog open, de geur van stof en tijd dreef de trap af. Ze kon blijven.