Ze kon blijven. Ze kon gaan. Maar voor het eerst voelde het alsof de keuze aan haar was. De volgende ochtend werd Elise voor zonsopgang wakker. Het huis was stil. Geen gekreun in de vloerplanken, geen wind die tegen de luiken tikte. Alleen licht dat zachtjes door de luxaflex kroop, alsof de wereld probeerde haar niet te vroeg wakker te maken.
Ze zette koffie en stond op blote voeten in de keuken naar buiten te staren. De mist trok op. Ze dacht aan de zolder. De dozen. Het gewicht van alles. En hoe het op de een of andere manier lichter begon te voelen. Niet omdat er iets was veranderd, maar omdat ze eindelijk had gekeken.