Elise zei dat het goed was. In haar werk als psycholoog had ze altijd te maken met menselijke emoties. Hoewel ze wist dat de oude man niet oneerlijk was, voelde ze ook dat hij iets meer voor haar achterhield. Voorlopig liet ze het zo, want de man leek een kort dutje te doen.
Op een gegeven moment moet Elise zelf ook zijn ingedommeld. Toen ze wakker werd, zag ze dat de oude veteraan haar langer bestudeerde dan de beleefdheid vereiste. Hij mompelde toen ze zijn blik ving: “Sorry. Je doet me denken aan iemand die ik ken.” Hij ging er niet verder op in, richtte zijn blik gewoon weer op het raam.