Elise voelde dat de opmerking gewicht in de schaal legde, maar ze drong niet aan. Mensen zagen vaak echo’s van bekende gezichten in vreemden. Toch was er iets aan de manier waarop hij het zei, bijna eerbiedig, waardoor ze zich afvroeg wie hij zag toen hij naar haar keek.
Een vreemde vertrouwdheid roerde zich ook in haar, maar ze kon niet precies zeggen wat het veroorzaakte. Ze had hem natuurlijk nooit ontmoet, maar toch gaf het naast hem zitten haar een vaag déjà vu gevoel, het gevoel dat ze bij een deur stond die ze in jaren niet had geopend. Ze schudde haar hoofd. Ze was dom bezig, zoals Mara haar vaak genoeg zou vertellen.