In plaats daarvan concentreerde ze zich op Mara’s lichte geklets. Maar ze kon niet negeren hoe de veteraan af en toe naar haar keek – respectvol, zachtjes, onderzoekend zonder zich op te dringen. Zijn uitdrukking was een mengeling van verbazing en terughoudendheid, alsof hij iets in elkaar aan het passen was wat hij niet had verwacht.
Elise voelde hoe de blik van de veteraan weer naar haar halsketting dreef. Ze hoorde hem bijna een besluit nemen en de vraag raden voordat die uit zijn mond kwam. Na een lang moment schraapte hij zachtjes zijn keel. “Mag ik vragen… heeft die mooie hanger die je draagt een verhaal?” Zijn stem droeg een stille aarzeling in zich.