Elise wist instinctief dat de man geen kwade bedoelingen had. Ze vond het niet erg om hem te vertellen hoe het in haar handen was gekomen: “Het was van mijn grootmoeder,” zei ze, terwijl haar vingers over het versleten goud veegden. De veteraan knikte langzaam. Elise hoopte dat hij haar zou vertellen waarom het hem fascineerde.
“Ze droeg het elke dag,” ging Elise verder, haar stem verzachtend. “Ze is niet lang geleden overleden, maar ik heb het dicht bij me gehouden. Het voelt alsof een deel van haar met me meereist als ik dat doe.” De ogen van de veteraan glinsterden, maar hij knipperde snel om zichzelf te stabiliseren.