Toen ze door het gangpad liepen, merkte Elise dat hij een krappe zitplaats in het midden tussen haar en haar dochter had gekregen. Hij staarde er met een behoedzame berusting naar, duidelijk proberend niet tot last te zijn. Ze voelde een ruk van sympathie, sterker dan ze had verwacht voor een man die ze nog maar net had ontmoet.
“Neem mijn stoel aan het gangpad. Ik kan in het midden zitten, naast mijn dochter,” zei ze rustig maar beslist. Ze gebaarde naar het raam en stapte al opzij. De veteraan aarzelde, zocht haar gezicht alsof hij vroeg of ze het echt meende. Elise knikte en zijn schouders verslapten met een opluchting die zich bijna niet leek te willen laten zien.